Kurumuş, çorak tarlalardaki başakları andırıyorsun. Yıllarca su verenin olmamış. Üstüne, o susuzlukta hasat etmek istemişler birde. Boynun büküldükçe bükülmüş, hatta zaman içinde alışmışsın buna da. Hep umutla beklemişsin. O kuraklıkta beklediğin bir damla su, senin yaşama tutunma sebebin olmuş. Bir ömür beklemeye razı gelmişsin. Hala beklemeye devam ediyorsun. Elbet bir gün birisi çıkıp gelecek, sevgisiyle sana yeniden can verecek...İşte o gün anlayacaksın, umut olmadan hayatın hiç yaşanmaya değer olmadığını...
Öykü Öztürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder