Bir kadın tanıdım.
Gözleri tıpkı bir güneş gibi.
Saçları kömür karası.
Gülümsüyordu hayata.
Yılların onca yorgunluğuna inat.
Dimdik duruyordu o.
Bir kadın tanıdım.
Gözlerine bazen hüzün çökerdi.
Yaşanmışlıklarının sancısı depreşirdi yüreğinde.
Çocuklaşırdı öyle zamanlarda.
Yüzündeki çizgiler derinleşirdi.
Radyoda çalan eski şarkılara eşlik eder,
Bir ah çekerdi geçmiş günlere.
Bir kadın tanıdım.
Dimdik durmuş, yıkılmamış.
Asi mi asi, mert mi mert bir kadın.
Yılların yükünü sırtlanmışta.
Kimselere boyun eğmemiş.
Bir kadın tanıdım.
O benim Annemdi...
Öykü Öztürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder