Benimde çıldırdığım anlar oldu... Beni anlayamayanlar kentinde, öfkemle kendimi yerden yere vurduğum anlar... Her gece kırık aynalarda gördüğüm suretimi, yüzlerce kez öldürüp, yeniden dirilttiğim oldu. Anlayamadılar çaresizliklerimi ve içimde kopan fırtınaları... Kendi dünyamda, kendi doğrularımla yaşadım durdum. Oysa canımı acıtmanıza gerek yoktu. Benim ruhum zaten yaralıydı... Şimdi bende bozsam suskunluğumu ve ağzıma geleni saysam... Yıksam bütün duvarlarımı, kırsam geçirsem etrafımda ne varsa. Ağız dolusu küfretsem hatta... O zaman anlayabilir misiniz ki acaba? Kim bilir...
Öykü Öztürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder