Tanıdığım bir çok insan, ya en büyük mutlulukları yaşattı bana, ya da kalbimi kırıp paramparça etti... Ne olursa olsun hiç kin tutmadım, kırıldım ama kızmadım. Herkesi olduğu gibi kabul ettim. Affedici olmaya çalıştım. Menfaat gütmedim hiç. Kimi saflıkla suçladı, aldırmadım. Kimi onca güzel yaşanmışlığı silip, lanet okudu ardımdan. Bir çok şeyi görmezden geldim. Kaybetmemek için var gücümle savaştım. Çünkü emek vermenin, bir insanı kaybetmenin ne demek olduğunu çok iyi biliyordum. Ama anlayamadılar. Onlar için belki de kaybetmek sıradandı. Oysa ben kimseyi ne kaybettim, ne de vazgeçtim. Sadece zamanı geldiğinde gittim.
Öykü Öztürk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder